PARAMARIBO, 2 mei – Het erkennen van Suriname’s eerste Nationale Assemblee is een vette kluif voor de politiek. Het in de jaren tachtig benoemde parlement is nooit voor vol aangezien. Toch vinden sommige politici dat het de hoogste tijd wordt. De toenmalige militaire machthebbers, vakbeweging en bedrijfsleven hebben zich niet voor niets ingezet.

Het waren immers deze groeperingen die zich toen met succes inzetten voor een soepele overgang naar democratisch bestuur. Dus zouden de leden, hoewel niet via verkiezingen aangesteld, toch erkend moeten worden. Met pensioen en al. Maar dit stuit al ruim twee decennnia op verzet. “De gekozen parlementariërs keren zich tegen dit tijdens de revolutionaire periode ingesteld orgaan”, zegt Gilly van Holt van de Commissie Desi Bouterse tegenover de Ware Tijd.

Het verzet is voornamelijk om de niet-democratische manier van benoeming toen. Erkennen zou ook aanvaarding betekenen van de dictatuur toen. “Ik ben geen voorstander van de erkenning van illegaliteit van de toenmalige daadwerkelijke macht”, zegt parlementariër Mahinder Rathipal van het oppositionele Nieuw Front. Nu pleiten voor voorzieningen zoals parlementariërs die nu krijgen, is helemaal uit den boze. “Ze hebben hun beloning al gehad.”