Alle 10 Surinaamse vingers zijn vuil. Waarom wil men nu, terwijl men in een grote crisis zit, beide Surinaamse handen afhakken, de ogen doorboren en elkaar door het hoofd schieten? Zo moet men het niet doen!

Deze regering heeft vanaf de eerste dag een zeer gewaagde route gekozen om haar huidige maar ook toekomstige politieke rivalen te vernietigen per directe confrontatie. Hierbij staat deze regering en met name het VHP-kamp er onvoldoende bij stil wat deze aanpak met de sociale cohesie in de samenleving doet. Na 3 jaar is Suriname etnisch nog nooit zo verdeeld. De coalitiepartners VHP en ABOP bevechten elkaar iedere dag terwijl het volk niets en dan ook niets merkt van enige vorm van ontwikkeling.

Zo moet men het niet doen. De Surinaamse samenleving zal imploderen en wederom decennialang instabiel worden met alle gevolgen van dien. Het land gaat leegstromen, braindrain, gewone-drain, iedereen-drain. Het ordinair berechten van Brunswijk en Bouterse middels het benoemen van een partijdige procureur-generaal (pg), is olie op het vuur gooien!

Geen ontwikkeling als gevolg van interne rivaliteit en vijandigheid aangewakkerd door de VHP
Er is blijdschap als een bedelronde rendeert. Maar er is geen samenhangend en gecoördineerd regeerbeleid, want daar ligt de focus niet op. Het monetair beleid is hier een heel goed voorbeeld van en gaat helaas nog steeds door alsof er niets aan de hand is. (Iedereen heeft ondertussen erkent dat de OMO’s niet werken, maar men gaat gewoon door!)

Men is bezig elkaar te bevechten, de volgende verkiezing te winnen zodat het roofkapitalisme kan blijven graaien en vernietigen.

De kampen zijn nog nooit zo helder gedefinieerd en de rechtszaken puilen uit de rugzakken van justitie, ze kunnen het werk niet aan. Erger nog, justitie doet mee aan de partijdige berechting en heeft niet meer het vertrouwen van het Surinaamse volk dat het een onpartijdige en professionele organisatie is.

Maar aan al deze zaken gaat het VHP-kamp voorbij en draaft Potros Santokhi door om ongeveer 40 procent van Suriname te veroordelen. Want de perceptie is: als je de leiding van ABOP, PL en NDP berecht, op welke manier dan ook wil berechten om zo te vernietigen, dan sta je niet stil bij het feit dat deze partijen ook een significante aanhang hebben in de Surinaamse samenleving en dat ongeveer de 40 procent van de Surinamers door deze leiders politiek vertegenwoordigd wordt. Men heeft op hen gestemd, dit is wat waard. Met andere woorden je spuugt als VHP in het gezicht van de helft van de Surinamers. Zo moeten we dat niet doen. Waar zijn de wijze VHP’ers?

Als de VHP zo sterk is en de volgende verkiezing sowieso kan winnen, waarom durven ze nu geen nieuwe verkiezingen uit te schrijven? Dit durven ze niet omdat hun eigen achterban op dit moment naar de andere kant wegloopt. Dit vanwege het verweven gedrag van de VHP-leiding en de roofkapitalisten waar het volk de klappen van voelt in de vorm van een compleet vernietigende koopkracht, een torenhoge devaluatie en wanbeleid. Zie hier de ingeslagen verloedering van een viagra-partij, binnenkort in coma rustende naast de gillende keukenmeid de NPS.

Jammer dat ook veel intellectuelen deze dagen in Suriname pleiten voor een nieuwe dictator als redder van Suriname. Dit geeft duidelijk aan dat deze intellectuelen helaas last hebben van intellectuele verloedering als gevolg van een inkrimpende garnalen IQ.

Wat is de juiste en enige oplossing voor een natie op weg naar adolescentie?
Suriname en ook Surinamers zijn bezig volwassen te worden. En daar hoort ander gedrag bij. De huidige kinderachtige rivaliteit, macho politiemangedrag past daar absoluut niet bij.

Ongeveer een jaar geleden heeft een jonge Surinaamse leider Robert Vishnudatt een voor de Surinaamse samenleving een visionair en zeer belangrijk artikel geschreven, dat u hier kunt lezen.

In dit artikel wordt de manier beschreven hoe een diep verdeeld land, Zuid-Afrika, diep heeft moeten tasten in de harten en zielen van een gebroken natie om haar problemen op te lossen. Ik herhaal hetgeen op hoofdlijnen is beschreven in dit artikel, een betekenisvol voorbeeld van hoe Zuid-Afrika zich verenigd heeft. Hoe Zuid-Afrika als natie, te midden van haar meest donkere geschiedenis, één is geworden.

Zuid-Afrika was een land dat diep verdeeld was. Het was ofwel zwart, ofwel wit. Een land waar discriminatie, haat, onmenselijkheid en verdriet generaties lang de geest van eenieder beheerste. En toch kwam Zuid-Afrika samen. Suriname kan het ook.

Hoe hebben ze dit bereikt en wat kan Suriname hiervan leren, hoe kunnen wij hetzelfde doen? Toen de apartheid in Zuid-Afrika werd afgeschaft, waren er slechts twee mogelijkheden denkbaar voor het verdeelde, door pijn, verdriet, haat en wraak verscheurde land:

1. Een algemene gratie. Alles en iedereen eeuwig vergeven. Alle moorden, alle martelingen, alle nagels die uit vingers werden getrokken, alle castraties van zwarte mannen, alle verkrachtingen van zwarte zwangere vrouwen en alle baby’s wiens schedels verbrijzeld waren tegen de muur. Alles in één keer vergeven en vergeten. Klaar!

2. Een systematisch gebruik en toepassing van het strafrechtelijk systeem om de gepleegde moorden, martelingen, kinderdoding, verkrachtingen en castraties van zwarte mannen, alle zaken voor de rechter te brengen. Vervolgens zouden de schuldigen berecht worden, gevangengenomen, kortom, veroordeeld worden.

Desmond Tutu, de nobelprijswinnende geestelijke, had een duidelijke mening. Optie 1 was onaanvaardbaar. Er was te veel gebeurd om een algemene gratie te verlenen. Optie 2 vond Tutu niet praktisch.

Beide situaties zijn ook van toepassing op Suriname. Geen van beide opties brengen het land en het volk verder. We hebben een andere, creatievere en bovenal Surinaamse manier nodig om eenheid en daardoor vooruitgang te bewerkstelligen. Maar hoe? Wat is dan de weg?

Desmond Tutu heeft vaker aangegeven hoe de creativiteit van de nieuwe Zuid-Afrikaanse leider Nelson Mandela een doorbraak teweegbracht in de impasse die was ontstaan. Maar waar een oprechte wil is, daar is een oprechte weg.

En dus, stelde het team onder leiding van Nelson Mandela voor om een instituut op te richten met de naam “Waarheid en Verzoening”. Niet vergeten, geen wraak, maar een derde manier, een nieuwe manier.

Hoe verder?
De benoeming van de pg is niet relevant. Iedereen weet dat mr. Garcia Paragsingh de geschiedenis in zal gaan als een puppet van de VHP.

Ik doe een groot en belangrijk beroep op de Surinaamse geestelijken van het type Desmond Tutu om nu in te grijpen. Waarom staan jullie aan de kant? Wanneer gaan jullie toepassen wat jullie prediken in de kerken? Breng de kerk in de samenleving, in de regering, in de minsterraad, in DNA. Waar wachten jullie op?

De uitdagingen waar Suriname nu voor staat, in de transitiefase van een jong ego gedreven democratie, aan de vooravond van een noodzakelijke volwassenwording met Gas en Oil, is het van belang dat verstandige geestelijken de leiding nemen om te voorkomen dat de blinde Vrouwe Justitia (haat zaaiende partij aangestuurde pg’s) onnodige grotere problemen creëert in de kleine Surinaamse parel!

Laten we Surinaamse vredesduiven zijn naar het grote voorbeeld van Desmond Tutu en Nelson Mandela. Laten we voor nationale rust en nationale ontwikkeling gaan en niet voor vernietiging van potentie van de nationale cohesie. Suriname kan zich niet permitteren om nog eens 50 jaar te verliezen!

Dr. Ashwin Ramcharan RO
(met dank en referte aan het artikel van Robert Vishnudatt)